Een klein kindje blazend op een bloem.
De kleine witte pluisjes door de lucht dwarrelend.
Ik vroeg mij altijd af waarom ze altijd een kindje op zo’n bloem lieten blazen.
Maar laatst kon ik het ineens plaatsen.
In de eerste plaats is het natuurlijk heel vertederend zo’n klein kindje met een bloemetje. Daarnaast past het ook wel bij elkaar. Zo’n klein mensje dat nog onbezorgd op de wereld leeft. Ze blaast op een bloem, de pluisjes dwarrelen weg.
Verdwenen onze zorgen ook maar zo makkelijk.
Op een bloem blazen en zo met de wind mee, de lucht in.Grappig eigenlijk.
Zorgen komen zo makkelijk op als zo’n bloem, maar verdwijnen niet door even te blazen.
Hoewel dat blazen soms wel even kan opluchten.
Om weer verder te gaan.
Zo’n bloem waarover ik het heb, noemde ik vroeg altijd een paardenbloem. Zonder te weten of het echt een paardenbloem was. Maar ik zag ze altijd samen met die gele bloemen. Bloemen waarvan ik zeker wist dat het paardenbloemen waren.
De bloemen doen mij altijd herinneren aan onze tuin. Wanneer ik die bloemen in het gras zag staan, dacht ik altijd: ‘Pap, het is weer tijd om het gras te maaien.’
Ik vond het altijd ‘onkruid bloemen.’ Ze waren er ineens, vaak als het gras ook wat hoger stond. Of had je ze soms wel gezaaid pap?
Nee, dat geloof ik niet. Ik heb nog nooit een zakje met bloemzaadjes voor paardenbloemen gezien.
En het klopt. De paardenbloem is een wilde plant en bestaat uit vel gekleurde gele bloemen. De bloem opent zich bij zonlicht en sluit zich ’s nachts. Wanneer de bloem uitgebloeid is, verschijnen de witte pluisjes. De plant dankt zijn Nederlandse naam aan het feit dat het een wild gewas was dat een kruid was voor paarden. Vroeger, rookten de boeren in het voorjaar in woonhuis en stallen uit met de paardenbloemen. Dit ritueel had als doel de boerderij te reinigen van allerlei onzuiverheden. De witte pluisjes zijn de vruchten van de bloem. Deze werden gezien als een orakel: zoveel pluisjes na het wegblazen nog blijven staan zoveel kinderen zal hij of zij krijgen. En wanneer je alle pluisjes, parachutes, weg kon blazen, mocht je een wens doen.
In mijn zoektocht naar informatie over de paardenbloem, kwam ik het volgende stukje tegen:
In de maand april worden vele groene graslanden omgetoverd tot fantastisch mooie gele velden wanneer de paardenbloem in bloei staat. De meeste veehouders van wie deze percelen zijn, zijn niet zo blij met de paardenbloemen in hun land. Zij bestempelen het als onkruid! Terwijl een voorbijganger geniet van het mooie bloeiende veld. Het perspectief van waaruit je iets bekijkt, bepaald dus of je iets waardeert of niet. En voor onkruid geldt dat heel sterk. Feitelijk betekent onkruid niets anders dan een kruid dat op een ongewenste plek groeit. De paardenbloem kent echter vele wenselijke eigenschappen en is daarmee ook zeker, op de juiste plek gegroeid, een kruid.Vroeger zag ik de paardenbloem als onkruid.
Nu we velen jaren verder zijn, ik jaren ouder ben, kijk ik heel anders naar zo’n bloem.
Zie ik nu een veld vol paardenbloemen, geniet ik van een veld gele bloemen en denk ik: was ik nog maar zo’n klein kindje. Heerlijk onbezorgd door een veld met gele bloemen huppelen, neerploffen in het gras en een uitgebloeide paardenbloem vinden. Dan de bloem in mijn hand nemen en de pluisjes er vanaf blazen.
Misschien moet ik het maar gewoon weer eens doen.
Een veld vol gele paardenbloemen in gaan,
Een bloem plukken,
Gezicht in de zon,
De pluisjes van de bloem afblazen,
En de zorgen mee laten gaan.
Soms kan het leven zo simpel zijn; heb je alleen maar een simpele paardenbloem nodig.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten