39: Een mooie dag

Het is woensdagochtend.
Het is nog vroeg.
Ik loop wat versuft door de tuin om mijn fiets te pakken.
Het is nog wat donker.
Vanuit mijn ooghoek zie ik iets voorbij vliegen.
Ik draai mij om en probeer te zien wat het is.
Het lijkt op een roodborstje.
Ik glimlach. Zo’n klein lief vogeltje die je niet zo vaak ziet.
Wat doet die op dit tijdstip in deze tijd van het jaar?
Ach, mooi begin van de dag denk ik maar.

Op het station sta ik op de trein te wachten en nog een beetje wakker te worden.

De mevrouw naast mij doet een stap naar voren en pakt haar telefoon.
Ze pakt haar telefoon en maakt een foto van de zonsopkomst.
Het is inderdaad een mooie zonsopkomst.
Een mooi begin van de dag.

Eenmaal op de universiteit aangekomen heb ik college op de 16^e verdieping.

Ik loop door de gang en kijk naar buiten.
Goh, wat een mooi uitzicht.
Even een foto.
Een mooi begin van de dag.

De 16^e verdieping kent één ruimte: de kerkzaal.

Een grote zaal met stoeltjes, enkele tafels, een spreekstoel, altaartafel en een orgel.
Op woensdagochtend college hebben op de hoogste etage van de universiteit, dat ook nog eens de kerkzaal blijkt te zijn. Met een prachtig uitzicht over Amsterdam.
Ach, mooi begin van de dag denk ik maar.

En stiekem doe ik een schietgebedje dat het een mooie en goede dag mag worden vandaag.

We zijn immers in de kerkzaal …

Het is woensdagmiddag.

Het is halverwege de middag.
Ik loop wat gestrest naar het station om naar huis te gaan.
Het is grijs buiten en het is gaan waaien.
Van die mooie dag is niets meer over.

Ik stap op de fiets. Het laatste stukje naar huis fietsen.

Ik verzet mij tegen de wind en alle gedachten over studie en deadlines.
Ik rij de poort in en zie vanuit mijn ooghoek een roos in de struik bij de buren.
Een roze roos.
Die valt op zo in de bruine struik en tegen de grijze lucht.
Wat doet die roos daar in deze tijd van het jaar?
En zo helemaal alleen.

Ik glimlach.

Zomaar een roze roos op een woensdag.
Een dag met een mooi begin.
Maar grijze wolken pakten zich samen.
Boven mijn hoofd en in mijn hoofd.
Maar toen ik de roze roos zag, wist ik het weer.
Oog hebben voor de kleine dingen in het leven.
Genieten van de kleine dingen in het leven.
Verwondering over de kleine dingen in het leven.
Een roze roos op een grijze woensdag.
Ach, is het toch nog een mooie dag denk ik maar.